Ik stap uit de spierwitte Limo en kijk om me heen. Even voel ik me een beetje belangrijk. Er staan mensen aan de overkant van de weg naar ons te kijken.
Ik zie ze denken. ‘Wie zouden dat zijn?’. Omdat het redelijk donker is zouden we door mijn buurman niet eens herkend worden. We mochten een stukje met Gertjan Vorstenbosch meerijden naar het Paté Theater in Eindhoven vanwege de premiere van de film ‘The hard way to win’. Zoiets is altijd speciaal, dus zijn we daar dan ook graag bij. Het is koud, wat het buiten wachten iets minder aangenaam maakt, maar we trotseren de kou met het warme crossbloed in ons lijf. Kees de Omroeper is uiteraard weer van de partij. Kees in onlosmakelijk verbonden met alles wat de vaderlandse cross ons te bieden heeft en dat doet deugd. Kees is in staat om het publiek tijdens een schaakwedstrijd nog op de stoelen te krijgen. Om het wachten wat te veraangenamen krijgen we twee vette ‘burn out’ demonstraties. Eerst komt Wesley Pittens zijn achterbandje opstoken, waarna Jamie van Sikkelerus zijn glimmende racekanon nog even de sporen geeft in het speciaal gelaste hekwerk. De geur is zaligmakend. De geur van verbrande benzine en rubber doet het altijd goed bij de crossliefhebbers. Het kan ze niet gek genoeg zijn. Dan worden de filmsterren aangekondigt door onze super enthousiaste Omroeper. Nancy schittert in gala. Het ‘meisje’ van nog maar kortgeleden is tot grote angst van haar vader Giel ontpopt tot een mooie vrouw. Een model en voorbeeld in alles en voor velen. Het bewijs dat bijna alle dromen te verwezelijken zijn, mits je het echt wil. Jeffrey komt casual met Red bull bloesje, terwijl Glenn strak in het pak de rode loper betreedt. Allemaal zoals ze zich het fijnste voelen. Het is wederom uitverkocht in Eindhoven, zoals het ook de eerste twee delen verging. Een selecte mensenmassa volgt het spaktakel popelend. Een relatief kleine wereld met vooral grote harten. Crossharten.
Natuurlijk. Cross is praktisch altijd goed. Foto’s, films en interviews worden doorgaans verslonden door de verziekte liefhebber. Ook de voorgaande twee films gaven een mooi beeld van de binnenkant. Het ijzer onder het glanzende chroom. Zoals bij alle individuele sporten is de betiteling ‘the hard way’, meer dan op zijn plaats. Niemand kan iets voor je doen. Eenmaal in de baan is het helemaal aan jou. Successen zijn naast de teamvoorbereidingen altijd aan jezelf te danken en dat geeft een immense genoegdoening. Sex bijna. Ook in deze film wordt weer eens benadrukt dat de druk enorm hoog is als je op een bepaald niveau bent aanbeland. Een druk die menig rijder zichzelf oplegt. De drive tot het uiterste te gaan. De beste worden of in ieder geval zo goed en hoog mogelijk zien te eindigen. Alles geven is soms niet eens genoeg. Er komen prachtige momenten voorbij. Natuurlijk de glorie, maar ook de pech van Nancy. Nancy leeft voor de winst, alhoewel ik tweede van die grote wereld ook niet zo heel slecht vind. Haar tijd komt, daar ben ik zeker van. Uiteraard worden ‘onze wonderboys’ ook goed in de schijnwerpers gezet, met als dikke kers op de taart hun geweldige optreden tijdens de MxoN in Amerika. We genieten van de beelden op het megascherm. Hoe groter hoe liever. Weggezakt in mijn heerlijke filmstoel geniet ik van de sfeer en de mannen om me heen die er een ‘boys night out’ van maken. Iedereen kent iedereen en dat maakt het allemaal zo mooi. Een wereld in een wereld. Een gekke massa van passionele mensen die het leven maximaal pakken. Een dag van cross is een dag vakantie. Elke wedstrijd een belevenis en elk rondje een streepje erbij op de geluksmeter.
Bedankt weer voor de film. Bedankt weer voor het besef dat er ook chronische ziektes zijn waar mensen niet van genezen willen worden…
Door Olav Heijt
